เพราะอะไรขันธ์ถึงคิดตลอดเวลา

พวกท่านไม่ใช่เรา พวกท่านไม่เข้าใจ..

สิ่งที่บอก ก็คือ ได้บอกแล้ว..

สิ่งที่อยากให้รู้ไว้ ก็ได้บอกให้รู้แล้ว..

หน้าที่ในการบอก ได้สัมฤทธิ์ผลแล้ว..

ที่สุดแล้ว เชื่อ หรือไม่ ก็แล้วแต่พวกท่านเถิด..

 

เหตุการณ์ใดๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เหตุการณ์นั้น มาจากเหตุ และ ปัจจัย อันเกี่ยวเนื่อง จาก กรรมของตน..

ผลกรรมใดๆ ที่ได้รับผล อยู่ ผลกรรมนั้นๆ เกิดจากความประมาท ของตน..

 

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีความบังเอิญ..

ทุกสิ่งที่เกิด เกิดโดยธรรม และ กรรม..

ความประมาท ความไม่รู้ จะนำพาสัตว์โลก รับผลกรรม วิบากกรรม..

 

มรรคจิต ไป ให้ถึงฝั่ง ข้ามฝั่ง..

กรรมนั้นๆ จะตามให้ผลได้อย่างไร..

เมื่อมรรคจิตถึงฝั่ง ข้ามฝั่งเรียบร้อยแล้ว

กรรมนั้นๆ ชาตินี้ รับผลกรรม เป็นชาติสุดท้าย..



**นี้เป็นสัจจธรรม**

 

จงเติมคำในช่องว่าง. ( ข้อละ 5. คะแนน )

วิรัต คือ.............

วิขัมภ คือ ...........

ตทังคประหาน. คือ ........

ประหานนะ. คือ .........

นิสรณะ. คือ. ........

สมุทเฉท. คือ. .........



ปล. แก้บาลีให้ด้วย. แถม ค่านิ้วตุหมึก

เปิดเฉลยกุญแจฉบับมะขีดคริ

 

วิรัต คือ การงดเว้น..

วิขัมภนปหาน คือ การข่มไว้..

ตทังคปหาน คือ วิปัสนาญาณ ทั้งหลาย มีนามรูป ปริจเฉทญาณ เป็นต้น..

ปหานะ คือ การละ, การกำจัด..


ปล. เราไม่เอาหรอกคะแนน

 

ถ้า. จิต. มันเปลี่ยน. ถล่ม ถลาย
หรือ. จวนเจียน. ยังไง

ให้ ยกสภาวะ. ขณะจิตเปลี่ยน ขึ้นเปน
ของถูกรู้ ถูดดูด้วย

จะเปน. "การฉลาดในจิตบันเทิง"

จะเปน. "การฉลาดในการทำสมาธิ ไม่มีอามิส"

 

รู้ได้ไง ว่าเราใช้ แมลง ในการพิจารณา เพื่อ เฟ้นธรรม..

 

แมวที่เราเลี้ยงไว้ เราก็ใช้แมว นั้นแหละในการพิจารณา เพื่อให้จิต เข้าไป เฟ้นธรรม..

 

"สติรู้" ยังแค่เด็กๆ อนุบาล..

สติค้างเติ่ง ยังละอ่อน อยู่มาก..

 

เดี๋ยวจะลองเอาไปฝึกดู..

 

สภาวะที่ท่านติดอยู่ มัน คือ การทรงอารมณ์นิพพาน

วางอารมณ์นั้นเสีย ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเสีย แล้วท่านจะพบ "ว่าง" อันเป็นสุขเหนือสุข เป็น "บรมสุข"

เราชี้ทางแล้ว..

เราจะอ่อนหรือไม่ เรารู้เรา เอง..

เราสามารถ ชี้ บอกทางท่านได้ เราจะอ่อนในสายตาท่าน ก็ไม่เป็นไร..

 

ถ้าไม่ดัดนิสัยตน ถ้าไม่กำหลาบจิต..

จิตมันจะดื้อด้าน มันเห็นนิพพานเป็นทุกข์..

นี้แหละจิต..

 

การกำหลาบจิต การฝึกจิต มันต้องรู้จักห้ามใจ มันต้องฝึกใจ รู้จักหักห้ามใจ รู้จักขัดใจตน..

การสอบอารมณ์ใจตน เป็นหนทางแห่ง "พรหมจรรย์"

 

เอาตามบุญวาสนาบารมีตน นั้นแหละ..

เมื่ออินทรีย์ ยังไม่พร้อม ก็ยาก จะรับฟัง..

 

จิตที่ฝึกดีแล้ว จะอยู่ในปกครองของสติ อันมีปัญญาล้อมรอบ..

นี้แหละ ที่เขาเรียกว่า.."ปัญญารอบรู้"

 

แค่ถูกชี้ตรงไปที่ตน ยังทนรับฟังไม่ได้..

แค่แนะนำเท่านั้น ยังเห็นว่าเราคุยข่ม..

นี้แหละจิตที่ยังมีโมหะ อยู่มาก..

 

ท่านเล่าปัง กาลต่อไป ไปสนทนาธรรมฝั่งห้องภัยพิบัติ..

นานๆที ค่อยเข้ามาคุยฝั่งนี้ คนฝั่งนี้ยังไม่พร้อม..

พวกเราไปคุยกันสองคนฝั่งนั้น เราจะได้ทำงาน ทำหน้าที่ ไปด้วย..

เราขี้เกียจข้ามไปข้ามมา..

ปล. ไม่อยากใช้คำว่า "พวก" นำหน้า "เรา" เลย มันดู ไม่ถูกต้องตามธรรม..

 

สังเกตไหม หาก ยกสภาวะ
จิตเปลี่ยน เปนของ ถูกรู้ ถูกดู

จะเกิด สุขุมปัญญา

ยก สุขุมปัญญา เปน สภาวะถูกดู

จะเกิด คัมภรีปัญญา

ยก คัมภรีปัญญา อีก

จะเกิด ปุถุปัญญา หนาแน่น

ยกทั้งหมด ทุกปัญญาที่ ล้อมอยู่

จะเปน ปฏิปทาสัมภิทา ....

ยกทับ ดับ ไปเรื่อยๆ ....

พระสารีบุตร เดินมาเจอ จะจับ
เทิญขึ้นศรีษะท่าน แล้ว แห่รอบ
วัดเวฬุวรรณ ฯลฯ


ปล.ลิง. ยักษตนนึงลองไปอยู่บน
ศรีษะพระสารีบุตร ยวบ!!! หาย
ไปเลย พระโมคคัลลานะ เหน
คนเดียว ขนลุก

 

ตรงเหน พวก ไม่พวก นี่ อย่าให้
กระเพื่อม เกิด ยินดี ยินร้าย

ให้เหน การประชุมกันของ ขันธ์
ด้วยจิตตั้งมั่นเปนกลาง ไม่เกิน
กายหนาคืบกว้างศอก อย่าส่งนอก
อย่าส่งใน.....

ไม่งั้น ข้ามกำแพง ไปยังท้องพระโรง
เพื่อเข้าเฝ้าไม่ได้ อย่าหาว่า หนูหล่อ
ไม่เตือน

ปีนกำแพงดูคนเข้าเฝ้า น้ำตาตกใน

ยิ่ง เหนพวก พ้อง ปรากฏ แล้วตกแหมะๆ

โอยยยยยยยยยยยย

bor ram ue