เรื่องเด่น “ความสุขชั่วคราว”

“ความสุขชั่วคราว”

ต่อให้เราหาได้เงินมากน้อยเท่าไหร่ ซื้อของมามากน้อยเท่าไหร่ ก็ได้ความสุขแบบเดียวกันทุกคน คือความสุขแบบควันไฟ ความสุขแบบชั่วคราว ได้มาแล้วก็หมดไป หมดไปแล้วก็ต้องหาใหม่ หามาเพิ่มอยู่เรื่อยๆ เหมือนเติมน้ำไปในตุ่มที่มีรอยรั่ว เติมไปเท่าไหร่มันก็เต็มเดี๋ยวเดียว พอสักพักมันก็รั่วออกมาซึมออกมา ถ้าอยากจะให้น้ำเต็มก็ต้องเติมใหม่ พอเติมให้มันเต็มจนเต็มจนล้นเดี๋ยวมันก็พร่องลงไปอีก นี่คือการหาความสุขของมนุษย์ทั้งหลาย ของสัตว์เดรัจฉานทั้งหลาย หาความสุขแบบนี้เพราะไม่รู้จักความสุขอีกแบบหนึ่ง ความสุขที่ไม่มีใครรู้นอกจากพระพุทธเจ้ากับพระสาวก เป็นความสุขที่พระพุทธเจ้าเป็นผู้ทรงค้นพบด้วยพระองค์เอง เมื่อก่อนที่จะพบความสุขแบบนี้ พระพุทธเจ้าก็หาความสุขแบบเดียวกับที่พวกเราหากันอยู่ อยู่ในวังเห็นไหม มีปราสาทสามฤดูเห็นไหม คิดว่ามีปราสาทหลายๆ หลังแล้วจะมีความสุข หลังเดียวไม่พอก็เลยต้องสร้างสามหลัง เพราะต้องอยู่สามที่ เวลาหนาวก็หนีไปอยู่ที่มันไม่หนาว เวลาร้อนก็หนีไปอยู่ที่ที่มันไม่ร้อน เวลาฝนตกก็ไปอยู่ที่ที่ฝนมันไม่ค่อยตก ย้ายที่ เหมือนคนสมัยนี้เห็นไหม ชาวต่างชาติตอนนี้หนาว บ้านเขาเหมือนกับเป็นตู้เย็นเลย ตู้แช่แข็งเนี่ย เขาก็เลยหนีมาอยู่เนี่ย มาอยู่เกาะพะงันนี้ใช่ไหม อยู่ที่นั่นไม่ต้องใส่เสื้อผ้าล่อนจ้อนได้ ถ้าอยู่ที่บ้านเขาไม่ได้ หนาว เนี่ยเขาก็เหมือนกัน พระพุทธเจ้าก็เหมือนกัน เหมือนกับคนสมัยนี้ พระพุทธเจ้าเมื่อก่อนเป็นเจ้าชายก็เลยมีเงินมีทองมีความสามารถที่จะเปลี่ยนที่อยู่ได้ ที่นี่หนาวจัดก็ย้ายไปอยู่ที่มันไม่หนาวมาก ที่ไหนร้อนก็หนีไปอยู่ที่มันไม่ค่อยร้อน ที่ไหนฝนตกมากก็เปลี่ยนไปที่ที่ฝนไม่ค่อยตก เลยมีปราสาทสามฤดู ฤดูร้อน ฤดูหนาว ฤดูฝน แต่มันก็ต้องย้ายไปย้ายมาอย่างนี้ แล้วความสุขที่ได้มันก็หมดไป ได้มาแล้วก็หมดไป ได้มาแล้วก็หมดไป แล้วพอไปเห็นว่าตัวเองจะต้องแก่ต้องเจ็บต้องตายนี้ ทีนี้ก็เกิดความวิตกขึ้นมาหละสิ ว่าต่อไปเวลาแก่เวลาเจ็บเวลาตายมันจะทำไม่ได้แล้วสิ มันจะโยกย้ายไปไหนมาไหนมันไม่ไหวแล้ว แล้วมันจะหาความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกายก็หาไม่ได้ เวลาไม่สบายเนี่ยมีแต่นอนโอดร้องครวญคราง หรือเวลาแก่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ทำก็ได้น้อย จึงทำให้พระพุทธเจ้าเกิดโจทย์ขึ้นมา พระพุทธเจ้าเป็นคนช่างคิด เมื่อมีปัญหาก็ต้องหาวิธีแก้ปัญหา จะแก้ปัญหาได้อย่างไร ทำไมจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ตอนที่แก่ตอนที่เจ็บตอนที่ตาย ก็เลยได้ไปเห็นนักบวชว่าเป็นผู้กำลังค้นคว้าหาวิธีอยู่แบบไม่เจ็บไม่ตาย หรือเวลาแก่เวลาเจ็บเวลาตายก็อยู่ได้ไม่เดือดร้อน มีความสุขได้ ก็เลยตัดสินใจออกบวช เพราะถ้าอยู่ต่อไปเดี๋ยวก็ต้องแก่ต้องเจ็บต้องตาย แล้วก็ต้องทุกข์ทรมานใจเพราะจะไม่สามารถหาความสุขแบบนี้ได้ ไม่สามารถหาความสุขผ่านทางร่างกายได้.
สนทนาธรรมบนเขา
วันที่ ๔ มกราคม ๒๕๖๑
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

 

น้อมกราบสาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

 

กราบสาธุครับ