เตือนภัยธรรมชาติใกล้ตัว2019

ยํ เว เสวติ ตาทิโส “คบคนเช่นไร ย่อมเป็นคนเช่นนั้น

 

ผู้ได้ชื่อว่าปุถุชนย่อมไม่พ้นจิตหยาบ...ผู้ยังข้องเกี่ยวอยู่กับจิตหยาบ จิตนั้นย่อมพาหมุนลงทางต่ำอยู่ตลอดเวลา

สังฆทานที่ทำมาหมดไปกับการเพ่งโทษคนอื่นแล้ว

 

จิตสังขารเปรียบเหมือนสว่านหมุนทางขวา...สว่านนั้นย่อมหมุนเข้าไปเรื่อยๆ

ผู้ประพฤติธรรมเห็นดังนั้นจึงหมุนสว่านกลับทางซ้าย...เรียกว่าหมุนทวนกระแส คือ หมุนออก..

 

สังฆทาน ผมจะหมดไปเลยเหรอ แก้ไงดีครับ
ช่วยบอกหน่อย

 

แก้ไงดีครับ
ช่วยบอกหน่อย

 

เท่านี้แหละหนา...

 

"วางเหยื่อล่อปลา"....นี่นะเป็นวิธีที่มารทั้งหลายจะใช้...ไปพิจารณากันเอาเองอย่าติดกับดักกิเลสมารก็แล้วกัน...แต่ก่อนเราคงเคยทำงานให้ฝ่ายมารเพราะหัวหน้ามันรู้จักเราดี

...สุดท้ายหลายคนก็ไม่พ้นตกเป็นเหยื่อมาร...ต่อไปจะติดตามอ่านห้องนี้ละ...ไม่โพสต์เยอะละเดี๋ยวห้องปิด5555

เราไปห้องไหนโดนปิดห้องนั้น...หมู่มารตามราวี

 

เฮ้ย อิดาราแฟร์จอมลวงโลก แม่มึง มันอวตารมาเป็นไอดีใหม่ แต่เป็นผู้ชายเหมือนเดิม เล่นอยู่ห้องจักรวาลคู่ขนานนิหว่า สำนวนดี น่ามสาน ดราม่า เคล้าน้ำตาเก่ง กุนึกว่าดูไมค์ปลดหนี้อยู่

เดี๋ยวมารแบบกุต้องลงไปถล่มซะหน่อย ให้สมกะที่ชมกุ...แม่งโลกก้อโครตเบี้ยวให้กุบังเอิญไปเจออีก ...พลังอภิญญากุนี่เท้พเทพเนอะ อ่านสำนวนปุ๊บรุ้เลยว่าใคร

 

ป่อยปายก่อง. ฮาดี

บางโพส ระบุ ตัวเอก ยังไม่มา

นังแก้ว รับลูก ยังไม่พบ ท่างเพ่ อ้อง
ของเขา

...

เริ่มหา พยต. ตัวใหม่แระ

ปล่อยให้เขา พบ ตัวใหม่ ค่อยแย็บ

 

เล่นกับแมวดีกว่า...เล่นกับตุ๊กตาผีไร้สาระ..

 

ผู้รู้เงียบจัง...สงสัยหยุดราชการ

รออยู่เด้อผู้รู้..รอติดตามอ่านอยู่

 

ขออนุญาติท่านเจ้าของกระทู้ ขอหยิบยกพระสูตรเกี่ยวกับคนช่างพูดมาเป็นอุทธาหรณ์สอนใจสำหรับใครหลายๆคนค่ะ มนุษย์เราเฝ้าแต่หวาดกลัวภัยพิบัติ ทางธรรมชาติบ้าง สงครามบ้าง แต่ภัยพิบัติที่น่ากลัวที่สุดที่มนุษย์กลับมองข้ามไป คือ ภัยพิบัติทางวาจานี่สำคัญ ดังคำโบราณที่ว่าพูดดีเป็นศรีแก่ปาก หากพูดมากจะยากนาน การพูดมากจนเกินพอดี ทำให้เกิดการแตกแยก แตกความสามัคคี ทำให้เป็นบ่อเกิดแห่งความทะเลาะเบาะแว้ง นำภัยมาสู่ตนเอง เพื่อน และสังคม

"ปราชญ์แท้" ไม่คุยฟุ้งอวดตน "คนดี" ไม่เที่ยวยกสอพลอ "คนเก่ง" ย่อมทะนงอย่างเงียบ "คนชั่ว" อวดรู้ดีทั่วภพ "คนโง่" อวดฉลาดมากมาย สิ่งทั้งหลายท่านเห็นมีทุกที่เอย.




ปุโรหิตกินขี้แพะ (สาลิตชาดก)


ขึ้นชื่อว่าศิลปะแม้เช่นใดเช่นหนึ่ง
ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จได้

ทุกชีวิตเกิดมาต่างแสวงหาความรู้ เพื่อที่จะได้พัฒนาคุณภาพชีวิตให้ดีขึ้น ทำให้ชีวิตของเราพบกับหนทางอันประเสริฐ ลำพังการศึกษาหาความรู้เพียงอย่างเดียว ไม่สามารถช่วยให้เรา ประสบความสำเร็จในชีวิตได้ ต้องมีความสามารถในทางปฏิบัติ ที่เรียกว่า มีศิลปะ วิธีที่จะฝึกตนให้มีศิลปะ ต้องหมั่นเจริญสมาธิ(Meditation)ภาวนาอย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้ใจสงบ ผ่องใส บริสุทธิ์ เป็นการปรับปรุงแหล่งที่มาของความคิด ทำให้เกิดปัญญาที่จะปรับปรุงตนเอง ให้เป็นผู้มีศิลปะได้อย่างแท้จริง

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ใน ขุททกนิกาย ชาดก เอกนิบาต ว่า

"สาธุ โข สิปฺปกํ นาม อปิ ยาทิสกีทิสํ
ขึ้นชื่อว่าศิลปะ แม้เช่นใดเช่นหนึ่ง ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จได้"

นักปราชญ์ทั้งหลายย่อมสรรเสริญพหูสูตว่า เป็นผู้ฉลาดรู้ เป็นผู้ฟังมาก เรียนมาก แต่ผู้ที่มีความรู้ ใช่ว่าจะสามารถนำความรู้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ได้เสมอไป เช่น คนที่รู้วิธีหุงข้าว ไม่ได้หมายความว่าคนนั้นจะหุงข้าวเป็น หรือคนที่รู้วิธีทำอาหาร ก็ไม่แน่นักว่าคนนั้นจะทำอาหารได้อร่อย อย่างนี้เรียกว่าฉลาดรู้ แต่อาจยังไม่ฉลาดทำ ต้องฉลาดทำด้วย งานถึงจะสำเร็จ ความฉลาดทำนี้เองเรียกว่า มีศิลปะ

ผู้มีศิลปะ ถึงแม้ร่างกายไม่สมประกอบ หากสามารถนำศิลปะนั้นมาใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ย่อมสร้างฐานะให้กับตนเองได้

ดังเช่นในอดีต เมื่อครั้งที่พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นอำมาตย์ของพระเจ้าพรหมทัตผู้ครองเมืองพาราณสี พระราชามีปุโรหิตอยู่คนหนึ่ง เป็นคนปากกล้า ชอบพูดมาก เมื่อเขาตั้งต้นพูด คนอื่นๆ จะไม่มีโอกาสได้พูด ด้วยความรำคาญหู พระราชาจึงทรงเสาะแสวงหาบุคคล ที่จะปราบปุโรหิตนี้ ไม่ให้พูดมากได้

*ในเมืองพาราณสีนั้น มีชายง่อยคนหนึ่ง เป็นผู้มีศิลปะในการดีดก้อนกรวด วันหนึ่งพวกเด็กชาวบ้านยกเขาขึ้นรถ ช่วยกันลากมาไว้ที่ใต้ต้นไทรใหญ่ใกล้ประตูเมือง และจ้างให้เขาดีดก้อนกรวด แต่งใบไทรให้เป็นรูปช้างบ้าง รูปม้าบ้าง ทำให้ใบไทรเกือบทั้งต้นเป็นช่องเล็ก ช่องใหญ่เต็มไปหมด ขณะเดียวกันนั้นเอง พระเจ้าพาราณสีเสด็จพระราชดำเนินไปที่พระราชอุทยาน เมื่อเสด็จถึงต้นไทรต้นนั้น พวกเด็กพากันหนีไปหมด เพราะกลัวจะถูกขับไล่ ทิ้งชายง่อยให้นอนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

พระราชาประทับนั่งในราชรถ ทอดพระเนตรเห็นเงาใบไม้ ที่ขาดทะลุเป็นรูปร่างต่างๆ เช่นนั้น ทรงจ้องดูด้วยความสนพระทัย พลางตรัสถามมหาดเล็กว่า "ใครทำให้ใบไม้ขาดทะลุเป็นช่องอย่างนี้"
เมื่อพระองค์รู้ว่าชายง่อยเป็นคนทำ ทรงดำริว่า "คนผู้นี้แหละ สามารถปราบนิสัยพูดมากของปุโรหิตได้" ทรงรับสั่งให้พวกมหาดเล็กนำตัวชายง่อยมาเข้าเฝ้าทันที

เมื่อชายง่อยได้เข้าเฝ้าพระราชาเพียงลําพัง พระองค์ตรัสถามชายง่อยว่า "ในราชสำนักของเรา มีปุโรหิตปากกล้าคนหนึ่ง เจ้าสามารถทำให้เขาหยุดพูดได้ไหม"
ชายง่อยกราบทูลว่า "ถ้าได้มูลแพะประมาณทะนานหนึ่ง ข้าพระองค์ก็สามารถทำได้พระเจ้าข้า"

พระราชารับสั่งให้มหาดเล็กพาชายง่อยเข้าสู่พระราชวังทันที และจัดสถานที่ให้เขานั่งอยู่ภายในม่าน เจาะม่านเป็นช่องเล็กๆ แล้วสั่งให้จัดที่นั่งของปุโรหิต หันหน้าตรงไปทางช่อง ผ้าม่านนั้น โดยวางมูลแพะแห้งประมาณ ๑ ทะนาน ไว้ใกล้ๆ ชายง่อย

เมื่อถึงเวลาที่ปุโรหิตมาเข้าเฝ้า ทันทีที่พระราชาเริ่มสนทนา ปุโรหิตก็ไม่ยอมให้โอกาสคนอื่นๆ ได้พูด เริ่มกราบทูลพระราชาตามนิสัยพูดมากของตน ชายง่อยใช้ศิลปะของตน ดีดมูลแพะไปทีละก้อนทางช่องม่าน ให้พุ่งเข้าปากของปุโรหิต ทุกครั้งที่อ้าปากพูด โดยที่ปุโรหิตไม่ทันรู้สึกตัวว่า กลืนกินมูลแพะเข้าไป จนกระทั่งมูลแพะทั้งทะนาน เข้าไปอยู่ในท้องของปุโรหิตถึงครึ่งท้อง

เมื่อพระราชารู้ว่ามูลแพะหมดแล้ว จึงตรัสว่า "ท่านปุโรหิต ท่านกลืนมูลแพะเข้าไปตั้งทะนาน เพราะความเป็นคนช่างพูด ท่านยังไม่รู้ตัวเลยหรือ เราเกรงว่าท่านจะไม่สามารถย่อยมูลแพะนั้นได้ จงกลับไปดื่มยาถ่ายมูลแพะทิ้งเถอะ" ทันทีที่ปุโรหิตรู้ตัวว่าตนเองกลืนมูลแพะเข้าไปทั้งทะนาน เพราะนิสัยช่างพูด ก็รู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่นั้นมา เขากลายเป็นคนปิดปากสนิท แม้ใครจะชวนคุยก็ไม่ค่อยยอมพูดด้วย

พระราชาทรงสบายหูจึงพระราชทานบ้านส่วย ๔ หลัง ในทิศทั้ง ๔ อีกทั้งบุรุษง่อยนั้นจะได้รับส่วยประมาณ ๑๐๐,๐๐๐ กหาปณะ เป็นประจำ ต่อมาพระโพธิสัตว์ได้เข้าเฝ้าพระราชาปรารภเรื่องชายง่อย พลางกราบทูลว่า "ข้าแต่พระราชา ขึ้นชื่อว่าศิลปะ แม้อย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จโดยแท้ ชายง่อยได้บ้านส่วยทั้ง ๔ ทิศ ก็ด้วยการดีดมูลแพะเท่านั้น"
จากเรื่องนี้ จะเห็นได้ว่า เพียงแค่มีศิลปะในการดีด ก้อนกรวดเท่านั้น ยังช่วยให้ชายง่อยได้ทรัพย์สมบัติมากมายถึงเพียงนี้ แล้วศิลปะอื่นๆ ที่ยิ่งกว่านี้ เช่นศิลปะที่ใช้ในการประกอบอาชีพ จะมีอานิสงส์มากมายถึงเพียงใด

 

รอ..

 

ฮาขั้น เทพ

หลอกได้ 3 พ.ย.ต แต่เพราะ โรคเลื่อน

เลย เพิ่ม อวตารมา ฉี่ ขอหาอีก หนึ่ง

พยต 3 ตัวทำไง ....



"รอ" จิฮับ คนจูงจมูก เขาแต่งเพิ่ม
คน รับลูกก้ งง ตามระเบียบ

 

ดาราแฟร์ จริงๆ ด้วยครับ ชื่อใหม่ คือไทไท
https://palungjit.org/members/ไทไท.717908/

ตัวอักษรสีแดง เหมือน

 

คุณสงบเชิญไปสนธนาในห้องนี้ได้เลยครับ มีแต่ผู้ที่สำรวมกาย วาจา ใจ
และมิตรสหาย เก่าของท่านมากมาย
https://palungjit.org/threads/พิมพ์เขียวโลกใบใหม่.682151/

 

เพื่ออะไร..

 

ไป รุ จะตัว ละคอน ใหม่ๆ

รุ ผู้ กำหนดเวลาเลื่อน ได้ ที่แท้ทรู

รุ ผู้กุมกัมมาสิทธิ บัญชา ทุกหัว ทุกตัว

รุ ว่า ใครกันแน่ ที่ พยต ก้ ปรามาส
ม่ายได้ ต้องสุนขภาพชน เท่านั้น ถึง
จะมี ตำแหน่ง ได้


ฮิวววววส์

 

ฝากท่านอาผิงไปบอกพระองค์ด้วยว่า...ลูกหลานทุกคนให้ผลเป็นไปตามกรรม...อย่าพยายามช่วยอีกเลย...วางกำลังใจไว้ที่อุเบกขา

แล้วฝากบอกกลุ่มที่พยายามช่วยอยู่ตอนนี้ พอได้แล้ว...วางกำลังใจไว้ที่อุเบกขารมณ์เสีย

 

ฝากท่านอาผิงไปถึงผู้รู้และผู้ดูแลจักรวาลแห่งนี้ด้วยว่า...จะทำอะไรก็รีบทำเสีย...พรหมวิหารสี่สิ้นสุดที่อุเบกขา...

เมตตา กรุณา มามากแล้ว...

การตัดแขนเพื่อรักษาชีวิตเมื่อมันจำเป็นก็ต้องทำ...

ถ้าจะดูแลโลกและจักรวาลมันต้องเด็ดเดี่ยว...ไม่ใช่เตือนแล้วเตือนอีก...ที่ผ่านมาก็เตือนมามากแล้ว

ขอบคุณ..