จะพึ่งอะไรดี

<TABLE cellSpacing=1 cellPadding=5 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD>จะพึ่งอะไรดี <HR width="100%" color=#dddddd SIZE=1></TD></TR><TR><TD bgColor=#ffffff>
<TABLE width="100%" border=0><TBODY><TR><TD> พหุง เว สรณํ ยนฺติ
ปพฺพตานิ วนานิ จ
อารามรุกฺขเจตยานิ
มรุสฺสา ภยตชฺชิตา


คนเป็นจำนวนมาก
เมื่อภัยมาถึงตัว
พากันยึดเอาสิ่งต่างๆ เป็นที่พึ่ง เช่น
ภูเขา ป่าไม้ สวน ต้นไม้และเจดีย์


ความกลัวเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์และสัตว์ทั้งปวง ความกลัวเกิดจากสิ่งที่เรารัก รักสิ่งใดมาก ก็กลัวสิ่งนั้นจะเป็นอันตราย


อะไรล่ะคือสิ่งที่เรารักมากที่สุด ชีวิตเราไงล่ะ ชีวิตเป็นสิ่งที่เรารักมากที่สุด รักอื่นๆ ก็เป็นที่รักรองๆ ลงมา เช่น ร่างกาย หน้าที่การงาน หรือเกียรติยศชื่อเสียงและทรัพย์สิน ถ้ามีเหตุจำเป็นที่เราจะต้องสูญเสียสิ่งที่เรารักไปทีละอย่าง เราพร้อมที่จะเสียทรัพย์สินไป พร้อมที่จะสละหน้าที่การงานหรือเกียรติยศชื่อเสียงไป แม้กระทั้งอวัยวะร่างกายบางส่วนไป เพื่อรักษาชีวิตไว้


เมื่อกลัวอันตรายจะเกิดแก่ชีวิต คนเราจึงแสวงหาความปลอดภัยแก่ตัวเองโดยวิธีต่างๆ เช่น

- ไหว้ต้นไม้ ป่าเขาลำเนาไพร เนินดิน กองหิน จอมปลวก
- สร้างศาลเจ้า ศาลพระภูมิ บนบาลศาลกล่าว เอาของไปเซ่นไหว้ตั๊กแตน
- รดน้ำมนต์พ่นน้ำมัน สะเดาะเคราะห์ ดูหมอ เสี่ยงทาย และทำพิธีทางไสยศาสตร์ต่างๆ
- แขวรตะกรุด เครื่องรางของขลัง หรือวัตถุสมมติว่าศักดิ์สิทธิ์

สิ่งเหล่านี้เป็นที่พึ่งได้ในระดับหนึ่ง คือผ่อนครายความวิตกกังวล หรือลดความกลัวภัยลงได้บ้างเท่านั้น


นั่นมิใช่ที่พึ่งที่ปลอดภัย มิใช่ที่พึ่งอันสูงสุด เพราะมนุษย์พึ่งสิ่งเหล่านี้แล้วก็ยังไม่พ้นทุกข์ คือ ยังมีความทุกข์อยู่เหมือนเดิม หรืออาจมากขึ้นเป็นทวีตรีคูณ


</TD></TR></TBODY></TABLE>
ที่มา : จุดประกายแห่งชีวิต - เสฐียรพงษ์ วรรณปก ราชบัณฑิต <HR width="100%" color=#dddddd SIZE=1></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ความคิด ทางโลกมากเลยอ่า

>>เมื่อกลัวอันตรายจะเกิดแก่ชีวิต คนเราจึงแสวงหาความปลอดภัยแก่ตัวเองโดยวิธีต่างๆ เช่น

- ไหว้ต้นไม้ ป่าเขาลำเนาไพร เนินดิน กองหิน จอมปลวก
- สร้างศาลเจ้า ศาลพระภูมิ บนบาลศาลกล่าว เอาของไปเซ่นไหว้ตั๊กแตน
- รดน้ำมนต์พ่นน้ำมัน สะเดาะเคราะห์ ดูหมอ เสี่ยงทาย และทำพิธีทางไสยศาสตร์ต่างๆ
- แขวรตะกรุด เครื่องรางของขลัง หรือวัตถุสมมติว่าศักดิ์สิทธิ์

สิ่งเหล่านี้เป็นที่พึ่งได้ในระดับหนึ่ง คือผ่อนครายความวิตกกังวล หรือลดความกลัวภัยลงได้บ้างเท่านั้น


นั่นมิใช่ที่พึ่งที่ปลอดภัย มิใช่ที่พึ่งอันสูงสุด เพราะมนุษย์พึ่งสิ่งเหล่านี้แล้วก็ยังไม่พ้นทุกข์ คือ ยังมีความทุกข์อยู่เหมือนเดิม หรืออาจมากขึ้นเป็นทวีตรีคูณ


นี่เป็นความคิดของผู้แต่งและของคนส่วนหนึ่งเท่านั้นครับ ผู้ศึกษาธรรมมะและนักปฏิบัติไม่ได้คิดแบบนี้ ไม่ตรงครับ อุอุ

 

ที่พึ่งของคนทั่วๆ ไปก็คือปัจจัย ๔ ...นะครับ...
แต่ที่เห็นบ่อยๆ ก็คือ...ตรงไหน...ที่ไหน...มีเลขเด็ดๆ ...รับรองได้ไกลแค่ไหนก็ไป...
ก็เห็นไม่พ้น...โลภะ...โทสะ...โมหะ...นี่แหล่ะ...คน...
อวิชชามาบดบังอยู่...รอเกิดใหม่ชาติหน้าขอให้รวยมากกว่านี้...
เฮ้อ!...กรรมจึงต้องเกิด(แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไร)...