โลกใหม่ของ

​

โลกใหม่ของ “ผึ้ง” ภายใต้กำลังใจจาก “พระองค์ภา”





เป็นเวลา 2 ปี 6 เดือน ที่ “ผึ้ง” ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างเคว้งคว้าง ณ ทัณฑสถานหญิงกลาง
ไร้ซึ่งอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นจากครอบครัว เพียงเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ จึงต้องตกเป็นทาสของยาเสพติดในขณะที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2
ด้วยความเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ และไม่เชื่อฟังคำสอนของพ่อและแม่ ทำให้เส้นทางชีวิตช่วงวัยรุ่นของ “ผึ้ง” มีแต่เพื่อนเท่านั้น ที่มีอิทธิพลเหนือการตัดสินใจแทบจะทุกเรื่อง

“ผึ้ง” ย้อนอดีตชีวิตอันแสนขมขื่นให้ฟังว่า วันที่ถูกตำรวจจับคดียาเสพติดและรู้ว่าต้องติดคุก รู้สึกใจหาย อึดอัด ทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะตอนนั้นตั้งท้องได้ 2 เดือน ห่วงลูกมาก นึกสภาพไม่ออกว่าจะเลี้ยงลูกยังไงในคุก
แต่สิ่งที่ทำให้ “ผึ้ง” เจ็บปวดมากไปกว่านั้น นั่นก็คือ ตลอดเวลาที่อยู่ในเรือนจำแห่งนี้ เพื่อนฝูงที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันก็หายหน้าไปหมด ส่วนสามีก็เจียดเวลามาเยี่ยมแค่ครั้งเดียวตอนที่ลูกอยู่ในท้องได้ 7 เดือน หลังจากที่คลอดจนถึงขณะนี้ “โยโย่” ลูกชายของ “ผึ้ง” อายุได้ 2 ขวบกว่าแล้ว คนที่ชื่อว่าเป็นพ่อก็ไม่เคยแวะเวียนมาหาลูกและเธออีกเลย

แม้ว่าการใช้ชีวิตในคุกจะเต็มไปด้วยความขมขื่น เดียวดาย อ้างว้าง แต่ “ผึ้ง” ก็ไม่ปฏิเสธว่าคุกแห่งนี้ ทำให้เธอได้เรียนรู้จักการใช้ชีวิต ได้เรียนรู้ที่จะเป็นคนดี คนขยัน และที่สำคัญทำให้เธอได้รับพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้ จากพระเจ้าหลานเธอ พระองค์เจ้าพัชรกิติยาภา ที่ทรงประทานความช่วยเหลือให้กับเธอและลูกมาโดยตลอด

“ผึ้ง” ตั้งใจถ่ายทอดความรู้สึกสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ ให้ฟังว่า “วันนั้นพระองค์ภาเสด็จมาที่นี่ รู้สึกดีใจและตื่นเต้นมาก และที่ทำให้หนูซาบซึ้งมากไปกว่านั้นก็คือ พระองค์ทรงอุ้มโยโย่ลูกของหนูไว้ในอ้อมกอดของพระองค์ด้วย น้ำตาจะไหล ไม่เคยคิดฝันเลยว่าท่านจะทำได้ถึงขนาดนี้ ทรงไม่รังเกียจลูกของหนูเลย วันนั้นปลาบปลื้มมาก ๆ”



“ผึ้ง” เล่าต่อว่า ในขณะที่พระองค์ท่านทรงอุ้ม “โยโย่” อยู่ ก็ทรงหันมาตรัสถาม เธออย่างสนพระทัย ว่า “หนูชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ โดนคดีอะไร โทษกี่ปี” ทำให้ “ผึ้ง” อึ้งไปนาน ก่อนจะตอบคำถามพระองค์ เพราะไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนว่าพระองค์จะมีรับสั่งอย่างใกล้ชิดขนาดนี้
“ หนูมองพระองค์ใกล้ๆ แล้วรู้สึกว่าพระองค์น่ารักดี ใจดี พูดเพราะมาก อ่อนโยนมาก และก็เป็นคนดีมาก ๆ ที่ทรงสละเวลามาดูแลเด็ก ๆ ที่เป็นลูกของผู้ต้องขัง หนูซาบซึ้งมาก ๆ”

จากวันนั้น ถึงวันนี้ แม้จะเนิ่นนานแค่ไหน “ผึ้ง” บอกว่า เธอจะเก็บภาพความประทับใจเหล่านี้ไว้ตลอดไป แม้ในยามที่เธอพ้นโทษจากเรือนจำแห่งนี้ไปแล้วก็ตาม
แล้ววันที่ “ผึ้ง” รอมาทั้งชีวิตก็มาถึง

21 กรกฎาคม 2551 เป็นวันที่เธอได้รับอิสรภาพ ได้กลับคืนสู่สังคมอย่างที่หวังไว้ ทันทีที่เธอก้าวออกจากรั้วทัณฑสถานหญิงกลางแห่งนี้ เธอบอกกับตัวเองว่า จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดอีก จะตั้งใจเลี้ยงลูก และเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ และที่สำคัญ เธอปฏิญาณตนว่าจะขอเป็นคนดีของพระเจ้าหลานเธอ พระองค์เจ้าพัชรกิติยาภา
---------------
ที่มา:
http://www.kamlangjai.or.th/article01.html