เพราะอะไรขันธ์ถึงคิดตลอดเวลา

ศีล 1 ความเบียดเบียน ความเบียดเป็นมันเป็นทุกข์

 

55555555555 โคตรฮา คุณปวีพึ่งพูดไปว่า ตัวอย่างว่าใครสักคนไปกินข้าวกับแฟนพี่แกโผล่มาตอบศีล 5

อันนี้โผล่มาตอบศีล 1 แล้วโอ้ยฮา ปวดหัวเลยครับ

 

ศึกษาธรรมจากคำสอนพระพุทธเจ้า แล้วคิดว่าเป็นของตน นอกจากขี้ตู่แล้ว ยังมีแต่เพิ่มอัตตา มานะทิฐิให้ตัวเองมากขึ้น
ถ้าคิดว่ามีความดีขึ้นมา รู้ไว้ด้วยว่าเป็นคุณของพระพุทธ ยกความดีที่คิดว่ามีให้พระพุทธซะด้วย มานะทิฐิจะได้ไม่มากขึ้น
มีดีอย่าไปถือเป็นของตน ระรึกให้ถึงคุณพระพุทธเจ้า จะได้ไม่เป็นคนขี้ตู่และเนรคุณ..

 

บ่นอะไรวะ ทำตัวเป็นเด็กเห่อหมอย

 

เขาลักษณะนี้แหล่ะ อาจจะงงกะระบบการประมวลผลการตอบของตัวเอง เลยเอ๋อบ่อยๆ... แต่ส่วนตัวก็ว่าเขาไม่เลวร้ายอะไรหรอก เพียงแต่มีไอดอลธรรมะผิดคน ซึ่งเป็นคนที่โดนคนด่าเยอะมากๆๆๆ

เขาชอบแนวดูจิต ลพ.ปราโมทย์ คงไปคลิ๊กกันกะอิไวรัส ที่โพสแนวดูจิต (ในบางตอน ถ้ามันเขียนรุ้เรื่อง) ก็เลยเห็นเขาตามอวยแต่อิไวรัส จากพันทิปมาถึงที่นี่ ...ก็คงเป็นเนื้องอกกันมาแต่ปางก่อนแหล่ะมั้ง ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอก

 

คงกล่าวตู่มากเยอะ นั้นแหละ พูดไม่เป็นธรรม

ไม่เห็นทุกข์จึงไม่เห็นธรรม

แม้สังขารน้อยนิดก็เป็นภัย -_-

 

ขันธ์อะไรคิดตลอดเวลา? ขันธ์ของคนตายคิดตลอดเวลาด้วยหรือเปล่าน้า?

 

ขันธ์5 เปนของกลาง

หนึ่งในนั้น คือ สังขารขันธ์

สังขารขันธ์ หน้าที่ของมัน ก้
บอกอยู่แล้วว่า "................."

ดังนั้น หากสังเกตดีๆ อย่าว่า
แต่ สรีระ อนุปาธินที่มีวิญญาน
(เคย)ครอง ... ต่อให้เปน ต้นไม้
ประตู แจกัน .........หากไปพาดพิง
......หาก...ไม่กำหนดรู้ทุกข์....

โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

55 เอาศาสดาเทอมาแถร่วมก้อได้นะ ... มันสั่งให้เปลี่ยนชื่อ เคยให้เลิกโพสธรรมะแล้วไปทำบุญแทน เพราะพูดตอบไม่รุ้เรื่อง ลองถามมันดิ ว่าที่โพสจริงมั้ย

เอานั่งสมาธิ 5-10 นาที ฟุ้งน้อยๆ แล้วชวนศาสดาเรียนภาษาไทยกะเด็กๆ ถามตอบให้รุ้เรื่อง ง่ายๆ แค่นี้ก่อนเนอะ นี่ก็เป็นการเห็นสังขารเป็นภัย เห็นทุกข์เห็นธรรม แบบที่เทอว่าท้ายประโยคนะ

 

เห็นอะไรที่มันไม่คงทนปรวนแปรบ่อยๆ จิตใจมันก็ค่อยผ่อนลงมาเบาๆ ไม่ไปขัดแย้งกับโลกมากนัก แม้จะโดนกระแทกแรง หนักเบา จิตใจมันจะเบาๆ ไม่กระเพื่อม เท่าไร โลกก็ส่วนโลก เราก็ส่วนเรา อีกเมื่อไรหนอ จะสลัดคำ"เรา"ไปได้

 

มันก็ วน ลูบเดิม .....

ปฏิจสมุปบาท นั้น จะทำอย่างไรให้ จิต กระทบ
แบบ " จิตไม่ใช่เรา เป็นธาตุ แต่ อบรมได้ "

ร้อยละร้อย หากไป ยกว่า จิตเที่ยง จิตเป็นเรา
แต่ต้น มันก็จะไม่ "แยบคายในการ มนสิการ"

แต่ถ้าเมื่อไหร่ แยบคายในการ มนสิการ ต้อง
การ ท้าพิสูจน์ ว่า พระศาสดาสอนอะไรกันแน่

สาวก สอนผิดไปขนาดไหน ( สอนผิดโดย อำนาจ
ของ ธาตุ เพราะ สาวกไม่ใช่ ศาสดา ...พระปัจเจก
ยังสอนได้แค่ ศีล ....สาวกทุกรูปนาม สร้างคำสอน
ไม่ได้ ถ้าสร้างได้ ก็เกิดเป็น มหาบุรุษ แทรกกลางศาสนา
...สาวก ทำได้แค่ ซื่อๆ กล่าวไปตาม ที่ตนรู้เท่านั้น--ซึ่ง
ไม่ใช่ รู้แบบสอนธรรม -- เป็นเพียงรู้ว่า ตนใช้มรรค
สุ่มสี่สุ่มห้าอะไรมาบ้าง จึงพบ )

มันก็ต้อง พิสูจน์เอา ....

สิ่งใดเกิดจากปัจจัย สิ่งนั้น ควรแล้วหรือจะเรียกว่า เรา

นะ

ถ้า แยบคาย หมั่นสดับ ธรรมของสัตบุรุษ มนสิการ
อุบายนำออกอย่างถูกวิธี มีการสำรวม มนสิการ
ธรรมเนืองๆ .......

ขอแค่ขณะจิตเดียว ไม่ต้องเอา ฌงค์ เอา ฌาณมา
ปะหน้าปะหลัง

อนุโลมให้ สัมมาทิฏฐิ ที่สดับมาเป็นอุบาย พาไป
"แจ้ง" ว่า จิตเป็นสิ่งที่เกิดจากปัจจัยการ ....

หลังจาก สัมผัสธรรม แจ้งตาม สัมมาทิฏฐิ ฌาณ
จะเกิดขึ้นมาหนึ่งขณะจิต สองขณะจิต(สมถยานิก
จะเพียงพอแค่สองขณะจิต จะเกิดการ ตัดสินมรรคผล
แต่ถ้าเป็น วิปัสสนายานิก จะต้องใช้ สามขณะจิต
จึงจะเพียงพอแต่ การจำนน สัจจธรรม ตรงหน้า)

หลังจากนั้น จะพ้น ภพ ชาติ การจงใจภาวนาใดๆ

ซึ่ง จังหวะนี้ ก็จะ ทราบเองว่า ไม่มีการปรากฏ
แม้นแต่ ตถาคต ก็เข้ามาไม่ได้ ( แจ้ง ธาตุ
ที่ไม่เกิดจาก ปัจจัยการ ) ....

แต่...ถ้ามีห่วงนั้น ห่วงนี้ ไปทำ สัจจาธิษฐาน อะไรไว้
ก็ ไม่ไปไหน ค้างเติ่งตรงกำแพงวัง ไม่ได้เข้าเฝ้า
แทบพระบาทพระศาสดา ( อุปมา อุปาไมย เพื่อ
ความร่าเริงใน กถา ...รสจริงๆ คือ เม้มปาก นั่งลง )

 

การภาวนานั้น ....

สิ่งที่ควรสังเกต คือ "กริยาของการสัมผัส สัจจธรรม"

พระสารีบุตร กล่าวด้วยถ้อยคำว่า "สัมผัสธรรมนั้น ด้วยปัญญาอันยิ่ง"

ดังนั้น

ก็ต้องมา จำแนกให้ออกว่า

อย่างไร คือ ทำตามๆกันไป ถือตามๆกันไป

อย่างไร คือ พิสูจน์ จน พ้นการสดับจากผู้อื่น
( ไม่ใช่ สภาวะ การฟังตามๆกันไป แน่นอน )

อย่างไร คือ อายตนะ6 ดับสนิท

อย่างไร ยังจัดว่า อายตนะ6 เป็นตัวสัมผัส รับรู้

ซึ่ง จริงๆ มันไม่ได้ยาก

หาก ตามระลึกเห็น อายตนะ6 (รวมทั้งจิต)
มีปรกติ ดับ เสมอ

พอ อาศับ อยาตนะ6 เพื่อตามระลึกเห็นความดับ
ก็ตรงนั้นเอง อายตนะ บางประการ จะปรากฏ
กิจที่ควรทำ ก็จบลงตรงนั้น ( กิจเดียว รสเดียว
มี ธรรมนิยาม บุคคลสี่คู่ ไปตามลำดับ หรือจะ
รวดเดียว ก็ขึ้นกับ ไม่ได้ไปทำกรรม วิบากอะไร
ไว้ หรือ ไม่ได้ไปมี ฉันทะ หรือ ทำบุญกับอรหันต์
ประเภทนั้น ประเภนี้ไว้ ก็ไม่ต้องไปยุ่ง ญาณลาภี )


ปล.ลิง : การตามเห็น อยาตนะ6 ดับอย่างถูกวิธี
จิตจะอยู่ใน ภพ มนุษย์ปรกติทุกประการ รู้เนื้อ
รู้ตัว ไม่มีอาการ จมมิติในความคิด หล่มความฝัน

 

ของที่ปรากฏด้วยความจริง ไม่ใช่ความจำ

 

เกิดที่ใจ ดับที่ใจ แจ้งที่ใจ..

รู้ได้เฉพาะตน..

แจ้ง เมื่อ ไหร่ เบา สบาย งานที่ควรทำ กิจที่ควรทำ ทำจบแล้ว..

ยิ้มได้ หัวเราะได้ กับ ทุกสถานการณ์..

พอคนยุคนี้เห็น บุคคลดังนี้

คนบ้าก็เรียก คนเพี้ยนก็เรียก คนปัญญาอ่อนก็เรียก..

แบบว่า บ้า แต่ มีสติ สัมปชัญญะ ครบ บริบูรณ์..

สบายอุรา

 

ถ้า ยังสาระวน เปรียบเทียบแบบนี้

สังเกตไปเลยว่า ไม่เข้าใจ ธรรม สิ่งที่ปรากฏอยู่ก่อนแล้ว

มี ก่อนศาสดา อีก

ตราบใดยัง ใช้มุขนัยสาวก สัญญา ความจำ แล้ว
ทะลึ่งไป หา โน้น นั้นนี้ เอาเข้าตัว ...

นามธรรม ที่ ปรากฏอยู่ก่อนแล้ว ก็จะไม่ปรากฏ

เพราะ นามธรรมนั้น ไม่มีหลอก จะ ยอมมา
อยู่ในอานัติของ คลี่ !!! เดิมแท้มี ku

 

ขออนุญาต คุยด้วย นิดดด..

ถ้าเข้าไปรู้อาการต่างๆ อารมณ์ต่างๆ แบบปล่อยใจว่างๆๆๆ น่ะ อย่างนั้นมันเป็น "ฌาน" มันเป็นภวังคจิต มันเป็นการรู้ภายใต้อำนาจของอวิชชา..

ออก มา อยู่ กับ สติ นอก นอก นี่..

เห็น เกิดขึ้น ดับไป นอก นอก นี่..

 

นั่นสิความจริงไม่ใช่ความจำ "ถ้ายังสาละวนกับความจำ" แล้วยังทะลึ่งไปหาเข้าตัว(เขาพูดถูกอยู่แล้ว และเขายังไม่ได้พูดด้วยนะว่าไปหาอะไรเข้าตัว) ตราบใดที่ยังใช้ความจำก็แบบนี้แหละ "บ้าคุยไม่รู้เรื่องตั้งตัวเป็นศาสดาสั่งสาวกห้ามแสดงภาวนมัย"

ทำไมประโยคที่พิมพ์ออกมานี่ดันสอนตัวเองเต็มๆเลยฮับแถมสอนแล้วยังไม่มีสติสัมปชัญญะด้วยไม่รุ้ตัวเองเลยว่าด่าตัวเองอยู่ นี่มันคนบ้าชัดๆ

 

ถ้าปัญญา ไม่ แก่ รอบ..

ถ้าปัญญา ไม่ใช่ ปัญญาอันยิ่งเอง..

ถ้าศรัทธา ไม่เป็น ศรัทธาอันยิ่ง..

ระวัง!!! หลงในภวังคจิต ติดฌาน จั๋งหนับ อาจจะโดน อวิชชา ลากไป ให้รู้ ให้เห็น สิ่ง ที่ จิต อยาก เห็น โดยอยู่ภายใต้อำนาจของอวิชชา

สุดท้าย จะกลายเป็น เดียรถีย์ โดย ไม่รู้ตัว

 

สิ่งที่รู้ สิ่งที่เห็น อย่ายินดียินร้าย ให้ปล่อยผ่านไปเสีย..

ให้เห็นว่า..ความรู้นี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา..

 

เอ๊า!!! บึ๊ด จ้ำ บึ๊ด..

รีบ เร่ง พาย เข้า เส้น ชัย อยู่ ไม่ไกล..